Ogórecznik lekarski ( Borago officinalis L) to roślina o charakterystycznych niebieskich kwiatach w kształcie gwiazdy  występująca naturalnie w środkowej i południowej Europie oraz w Azji Mniejszej.
Znany był już w starożytności. Panowało przekonanie, że leczy z melancholii  i wzmacnia  organizm.

Wierzono, że kwiaty ogórecznika  dodawane do wina  podnoszą  morale wojowników wzmagając ich męstwo. W medycynie   tradycyjnej ogórecznik lekarski stosowano jako środek  wykrztuśny, napotny i moczopędny oraz do leczenia oparzeń i obmywania ran. Stosowany był także w leczeniu problemów trawiennych a nawet zatruć.
.

Co na to współczesna nauka?

Liście i kwiaty ogórecznika lekarskiego są bogate w związki, które stymulują  pracę nadnerczy. Tymczasem nadnercza  odpowiedzialne są za wydzielanie adrenaliny (hormonu walki), a więc obserwacje starożytnych mogły być trafne.  Do substancji czynnych należą związki śluzowe , kwasy organiczne (jabłkowy, cytrynowy),  oraz alkaloidy i flawonoidy. Ogórecznik zawiera też witaminę C oraz beta karoten.
Ze względu na zawartość związków śluzowych ogórecznik działa osłaniająco na błonę śluzową jamy ustnej, przełyku i żołądka.
Olej z nasion ogórecznika tłoczony na zimno to bogate  źródło  bardzo wartościowego kwasu gamma- linolenowego (GLA), nienasyconego kwasu tłuszczowego z rodziny omega-6, który ma  działanie przeciwzapalne, przeciwalergiczne, przeciwzakrzepowe.

W kosmetyce naturalnej

Olejek z ogórecznika  przywraca skórze elastyczność  i zapobiega jej przedwczesnemu starzeniu. Oczyszcza też pory skóry. Ze względu na zawartość cennego kwasu GLA nawilża skórę  i łagodzi podrażnienia oraz  regeneruje naskórek. Dzięki połączeniu tych właściwości  stosowany jest w kosmetykach do pielęgnacji każdego rodzaju cery ,  także naczynkowej. Przyczynia się również  do zmniejszenia rozstępów.